caius caius
532
BLOG

Dawniej: prawo pracy w Drugiej Republice Polskiej

caius caius Historia Obserwuj temat Obserwuj notkę 0

Dawniej: prawo pracy w Drugiej Republice Polskiej

Przedwojenne prawo polskie często stawiane jest jako przykład dobrze przemyślanego prawodawstwa. Przed wojną prawo pracy uregulowane było w kodeksie zobowiązań, który to według dzisiejszych standardów został właściwie recypowany w obecne prawo zobowiązań jako księga trzecia kodeksu cywilnego. Samo prawo pracy wyodrębnione zostało poza prawo cywilne właściwe i ujęte jest dzisiaj w formę odrębnej ustawy kodeks pracy.

Są to przepisy ogólne. Ustawy szczególne zawierały wiele korzystniejszych uprawnień dla pracowników, dotyczyły one głównie służby publicznej, przedsiębiorstw państwowych i wielkiego przemysłu.

 

Lex generalis

Art. 446. Jeżeli dla pewnej kategorji pracowników istnieje lub wydana będzie szczególna ustawa regulująca stosunek pracy, przepisy działu niniejszego stosuje się jedynie w przedmiotach, ustawą –szczególną nie objętych.

 

Urlopy

Art. 465. Pracownikowi, dla ,którego stosunek pracy stanowi wyłączne lub główne źródło utrzymania, pracodawca po rocznem trwaniu stosunku obowiązany jest corocznie, w terminie przez siebie oznaczonym, udzielić urlopu tygodniowego.

 

Chorobowe

Art. 458. § 1. Pracownik, dla którego stosunek pracy stanowi wyłączne lub główne źródło, utrzymania, zachowuje prawo do wynagrodzenia chociażby w pełnieniu pracy doznał bez swej winy przeszkody skutkiem choroby, wypadku, powołania go na ćwiczenia wojskowe albo z innych podobnych ważnych przyczyn.

§ 2. Jeżeli ustawa lub umowa nie zawiera korzystniejszych dla pracownika postanowień, prawo, określone w paragrafie poprzedzającym, służy mu tylko przez okres dwóch tygodni i jedynie wówczas, gdy stosunek pracy trwał już pół roku przed powstaniem przeszkody.

 

Rozwiązanie umowy o pracę

Art. 469. § 1. Jeżeli czas trwania stosunku pracy nie jest w umowie oznaczony ani nie wynika z rodzaju lub celu pracy, każda ze stron może rozwiązać umowę przez wypowiedzenie.

§. 2. Jeżeli stosunek pracy pracownika umysłowego stanowi wyłączne lub główne źródło jego utrzymania, pracodawca może umowę wypowiedzieć najpóźniej na sześć tygodni naprzód na koniec kwartału kalendarzowego.

§ 3. Jeżeli stosunek pracy trwa już lat dziesięć, pracodawca może wypowiedzieć umowę najpóźniej na sześć miesięcy naprzód na koniec kwartału kalendarzowego.

§ 4. W innych przypadkach termin wypowiedzenia, dla obu stron wynosi dwa tygodnie.

§ 5 Terminy wypowiedzenia mogą być oznaczone w umowie z tem ograniczeniem, że termin wypowiedzenia przez pracodawcę nie może być krótszy od terminów, określonych wyżej, oraz że termin wypowiedzenia przez pracownika nie może być dłuższy niż termin wypowiedzenia przez pracodawcę.

 

 

caius
O mnie caius

początkujący jurysta twierdzący, że prawo jest sztuką tego co dobre i słuszne uprawianą w taki sposób, by oddać każdemu, co jest jego.

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura